ما با که نشینیم،که یاران همه رفتند

وقتی غزالی مشهدی به جونیپور رفت و مثنوی نقش بدیع را به نام علی قلی خان زمان،به نظم در آورد،هزار اشرفی صله دریافت کرد.
غزالی مشهدی در خصوص مهاجرت های زیاد شاعران و اندیشمندان که بطرف هند انجام می دادند،غزل معروفی سرود که دو بیت آن چنین است:
از بزم طرب باده گساران همه رفتند
و از کوی جنون،سلسله داران همه رفتند
نه کوهکن بی سر و پا ماند و نه مجنون
ما با که نشینیم،که یاران همه رفتند