احمد بهمنیار (1344-1262 )روزنامه نگار ،شاعر،محقق ایرانی در کرمان بدنیا آمد وتحصیلات ابتدایی خود را نزد پدر آموخت .و پس از مرگ پدر حوزه علمیه آو را به کمک برادرش اداره نمود . و در همان سالها روش تدریس جدید را انتخاب کرد و مدرسه ای بنام سعادت را تاسیس کردودر بم هم مدسه ای بنام عمادیه یا اسلامیه را پایه گذاری کرد.
بهمنیار از پیشگامان مشروطیت بود وروزنامه دهقان را در کرمان منتشر می کرد.وپس از فتح تهران وارد حزب دموکرات شد که در سال 1334 ه.ق بهمراه تعدادی از اعضا حزب به زندان افتاد و به زندان کریم خان شیراز منتقل شد و بیش از یک سال را در محبس گذراند و در آنجا قصیده ای گفته است که قسمتی از آن چنین است:
مرا جان بفرسود ازین زندگانی
که در وی ندیدم دمی شادمانی
چه شادی توان یافت در آن حیاتی
که بر جان کند بار ننگش گرانی
حیاتی سراسر همه رنج و انده
محیطش محاط هوان و نوانی
من ای زندگانی بست آزمودم
که آن چیز کز هرچه بدتر همانی
حکیم از گلستان دنیا نچیند
بجز خار اندوه و نامهربانی
هنرمند بی سیم و زر گر به دانش
شودابن سینا و بو نصرثانی
گریزند از او خلق زانسان که شیطان
گریزد همی زآیه‌های قرانی
چه آسایشی خیزد از مرز و بومی
که جلاد بر وی کند مرزبانی
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر