خوشا کسیکه هنر آفرید و رفت آزاد

حسین قوامی مدتها ریاست نظام وظیفه در شهرهای اراک ،کاشان ،الیگودرز، گلپایگان وابیانه را بعهده داشت .او علاوه بر شغل نظامیگری از هنر خوانندگی نیز بهره مند بود. او قبل از ورود به تهران و سازمان رادیو با نام مستعار خواننده ناشناس و پس از ورود به تهران با پیشنهاد استاد خالقی با نام مستعار فاخته و سرانجام از سال 1340 با نام اصلی خود آواز و ترانه ها را اجرا می کرد.او تا دهه هفتاد زندگیش از صدای خوبی برخوردار بود. وقتی این هنرمند در اسفند 1368 از دنیا رفت در خانقاه صفی علی شاه مراسم ترحیمی برگزار شد که نواب صفا دوست با سابقه او غزل زیر را در رثا یش خواند:

ز دست رفت هنر آفرین نامی ما / حسین ما گل گلزار ما قوامی ما

سیاه بختی ما بین درین سرای سپنج / که هر نفس شود افزوده تلخکامی ما

مکوب بر سرم ای محتسب که سنگ اجل / بروز واقعه کوبد سر تمامی ما

خوشا کسیکه هنر آفرید و رفت آزاد / بدور باد سیه روزی و غلامی ما

تو پخته ئی و منم خام و راهزن هشیار / نه خامهء تو بجا ماند و نه خامی ما

در آن زمان که سبک ما یه گشت صاحب وزن / بخاکرفت گرانمایهء گرامی ما

چه رشک می بری ای مدعی بشعر صفا

که بود بلبل خوشخوان او قوامی ما
.....
خاطرات نواب صفا/ص194