در لحد ماه کمان ابروی من منزل کرد

چندی پس از فوت همسر خواجه شیراز، فرزندش نیز در عنفوان جوانی در اثر بیماری از دنیا می رود.حافظ در جایی می سراید که :

دلا دیدی که فرزانه فرزند / نصیبش بودی از این تاق رنگین

به جای لوح سیمین در کنارش / فلک بر سر نهادش لوح سنگین

شاعر پر احساس ما که هنوز جای خالی همسرش را نتوانسته بود پر کند، حالا با مصیبتی بزرگتر روبرو می شود و آه وافغانش به آسمانها می رسد:

بلبلی خون دلی خورد و گلی حاصل کرد / باد غیرت به صدش خار پریشان دل کرد

طوطیی را به خیال شکری دل خوش بود / ناگهش سیل فنا نقش امل باطل کرد

قره العین من آن میوهء دل یادش باد / که چه آسان بشد و کار مرا مشکل کرد

آه وفریاد که از چشم حسود مه و چرخ / در لحد ماه کمان ابروی من منزل کرد
....
مجله حافظ شماره 51/خرداد87