حافظ در سال 744 ق در زمان پادشاهی شیخ ابو اسحاق و درزمان وزارت حاجی قوام با همسرش ازدواج نموده است ، که خودش 27 سال و همسرش 14 سال سن داشته اند.آنچنان به او وفادار است که تا پایان عمر همسر دیگری اختیار نکرده است.
حافظ درباره عشقش به همسرش چنین می گوید:
مرا در خانه سروی هست کاندر سایهء قدش / فراغ از سرو بستانی و شمشاد چمن دارم
گرم صد لشکر از خوبان به قصد دل کمین سازند / بحمدالله و المنه بتی لشکر شکن دارم
چو در گلزار اقبالش خرامانم بحمدالله / نه میل لاله و نسرین نه برگ نسترن دارم
به رندی شهره شد حافظ میان هم دمان لیکن / چه غم دارم که در عالم قوام الدین حسن دارم
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر