شیخ مصلح الدین سعدی شیرازی شعر زیر را برای مزار خود گفته بود که البته در زمان خود شیخ وبعدها بر روی مقبره شیخ نوشته نشد، ولی پانصد وپنجاه سال قبل یکی از مسلمانان سوماطرا در شرق اندونزی وصیت کرده بود که برروی قبرش شعر سعدی را بنویسند،که در دههء چهل خورشیدی یکی از ایرانشناسان ایتالیایی آنرا کشف نمود واعلام کرد:
بسیار سال ها به سر خاک ما رود
کاین آب چشمه آید وباد صبا رود
این پنج روزه مهلت ایام آدمی
بر خاک دیگران به تکبر چرا رود؟
ای دوست بر جنازهء دشمن چو بگذری
شادی مکن که برتو هم این ماجرا رود
خاکت در استخوان رود ای نفس خیره چشم
مانند سرمه دان که در آن توتیا رود
دامن کشان که می روی امروز بر زمین
فردا غبار کالبدت بر هوا رود
دنیا حریف سفله و معشوق بی وفاست
چون می رود هر آینه بگذار تا رود
این است حال تن که توبینی به زیر خاک
تا جان نازنین که بر آید کجا رود؟
بر سایبان حسن عمل اعتماد نیست
سعدی مگر به سایه لطف خدا رود
یارب مگیر بندهء مسکین و،دستگیر
کز تو کرم فزاید و از ما خطا رود
بسیار سال ها به سر خاک ما رود
کاین آب چشمه آید وباد صبا رود
این پنج روزه مهلت ایام آدمی
بر خاک دیگران به تکبر چرا رود؟
ای دوست بر جنازهء دشمن چو بگذری
شادی مکن که برتو هم این ماجرا رود
خاکت در استخوان رود ای نفس خیره چشم
مانند سرمه دان که در آن توتیا رود
دامن کشان که می روی امروز بر زمین
فردا غبار کالبدت بر هوا رود
دنیا حریف سفله و معشوق بی وفاست
چون می رود هر آینه بگذار تا رود
این است حال تن که توبینی به زیر خاک
تا جان نازنین که بر آید کجا رود؟
بر سایبان حسن عمل اعتماد نیست
سعدی مگر به سایه لطف خدا رود
یارب مگیر بندهء مسکین و،دستگیر
کز تو کرم فزاید و از ما خطا رود
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر