سید مصطفی تاج زاده از اعضای سازمان مجاهدین انقلاب اسلامی واز شاخص های تیم اصلاحات دولت دکتر سید محمد خاتمی بود.
تاج زاده پس از انتخابات دهمین دوره ریاست جمهوری بخاطر اعتراض به نحوه شمارش آرای مردم بازداشت و مدتهای زیادی را در سلول انفرادی به سر برده است.او در نامه ای به همسرش خانم فخر السادات محتشمی پور می نویسد:
فخری عزیز و فداکارم!
از ششم بهمن 1359 که امام خطبه عقد ما را در جماران جاری کرد، بیست و نه سال پرفراز و نشیب می گذرد.
اعتراف می کنم که در سه دهه گذشته آن چنان که شایسته و درشأن تو بود، زندگی را سامان نداده ام و تو همواره با بزرگواری نه تنها سختی ها را تحمل کردی، بلکه برایم قوت قلب بودی. درود و سلام گرم من از اوین بر تو باد!
برایم سخت است که بدون انجام کوچکترین اقدام خلاف قانون، در زندان نظامی باشم که در تأسیس و تثبیت آن عمرم را سپری کرده ام و کیفرخواستی برای من، همچون سایر دوستانم، تهیه شده که طبق آن « آشوبگر » خوانده می شوم حال آن که شعار و عمل ما فعالیت قانونی، مدنی و مسالمت آمیز بوده است. در صداو سیما نیز افرادی یکطرفه آنچه در شأن خودشان است، متوجه من می کنند بدون آن که امکان پاسخگویی داشته باشم. لطف خداوند و آگاهی ملت جبران کننده این بی مرامی ها و نامردمی هاست. ....
از جمله دلخوشی های من در زندان، علاوه بر فرصت خودسازی و مطالعه و مصاحبت نیکان روزگار، ملاقات های سه شنبه با تو و فاطمه و گاهی پدر و مادر بزرگوارم و خواهران و برادر داغدیده ام است. سه شنبه ها برای زنده یاد قیصر امین پور یادآور مرگ بود و برای من تجدید حیات است. کاش می توانستم همچون آن شاعر بزرگ اصلاح طلب، برای سه شنبه ها شعری بسرایم. نقص خود را با پناه بردن به خواجه شیراز جبران کردم. این غزل آمد:
در خرابات مغان گر گذر افتد بازم/ حاصل خرقه و سجاده روان دربازم
حلقه توبه گر امروز چو زهاد زنم/ خازن میکده فردا نکند در بازم
ور چو پروانه دهد دست فراغ بالی /جز بدان عارض شمعی نبود پروازم
صحبت حور نخواهم که بود عین قصور/ با خیال تو اگر با دگری پردازم
سر سودای تو در سینه بماندی پنهان/ چشم تردامن اگر فاش نگردی رازم
مرغ سان از قفس خاک هوایی گشتم/ به هوایی که مگر صید کند شهبازم
همچو چنگ ار به کناری ندهی کام دلم/ از لب خویش چو نی یک نفسی بنوازم
ماجرای دل خون گشته نگویم با کس /زان که جز تیغ غمت نیست کسی دمسازم
گر به هر موی سری بر تن حافظ باشد/ همچو زلفت همه را در قدمت اندازم
تاج زاده پس از انتخابات دهمین دوره ریاست جمهوری بخاطر اعتراض به نحوه شمارش آرای مردم بازداشت و مدتهای زیادی را در سلول انفرادی به سر برده است.او در نامه ای به همسرش خانم فخر السادات محتشمی پور می نویسد:
فخری عزیز و فداکارم!
از ششم بهمن 1359 که امام خطبه عقد ما را در جماران جاری کرد، بیست و نه سال پرفراز و نشیب می گذرد.
اعتراف می کنم که در سه دهه گذشته آن چنان که شایسته و درشأن تو بود، زندگی را سامان نداده ام و تو همواره با بزرگواری نه تنها سختی ها را تحمل کردی، بلکه برایم قوت قلب بودی. درود و سلام گرم من از اوین بر تو باد!
برایم سخت است که بدون انجام کوچکترین اقدام خلاف قانون، در زندان نظامی باشم که در تأسیس و تثبیت آن عمرم را سپری کرده ام و کیفرخواستی برای من، همچون سایر دوستانم، تهیه شده که طبق آن « آشوبگر » خوانده می شوم حال آن که شعار و عمل ما فعالیت قانونی، مدنی و مسالمت آمیز بوده است. در صداو سیما نیز افرادی یکطرفه آنچه در شأن خودشان است، متوجه من می کنند بدون آن که امکان پاسخگویی داشته باشم. لطف خداوند و آگاهی ملت جبران کننده این بی مرامی ها و نامردمی هاست. ....
از جمله دلخوشی های من در زندان، علاوه بر فرصت خودسازی و مطالعه و مصاحبت نیکان روزگار، ملاقات های سه شنبه با تو و فاطمه و گاهی پدر و مادر بزرگوارم و خواهران و برادر داغدیده ام است. سه شنبه ها برای زنده یاد قیصر امین پور یادآور مرگ بود و برای من تجدید حیات است. کاش می توانستم همچون آن شاعر بزرگ اصلاح طلب، برای سه شنبه ها شعری بسرایم. نقص خود را با پناه بردن به خواجه شیراز جبران کردم. این غزل آمد:
در خرابات مغان گر گذر افتد بازم/ حاصل خرقه و سجاده روان دربازم
حلقه توبه گر امروز چو زهاد زنم/ خازن میکده فردا نکند در بازم
ور چو پروانه دهد دست فراغ بالی /جز بدان عارض شمعی نبود پروازم
صحبت حور نخواهم که بود عین قصور/ با خیال تو اگر با دگری پردازم
سر سودای تو در سینه بماندی پنهان/ چشم تردامن اگر فاش نگردی رازم
مرغ سان از قفس خاک هوایی گشتم/ به هوایی که مگر صید کند شهبازم
همچو چنگ ار به کناری ندهی کام دلم/ از لب خویش چو نی یک نفسی بنوازم
ماجرای دل خون گشته نگویم با کس /زان که جز تیغ غمت نیست کسی دمسازم
گر به هر موی سری بر تن حافظ باشد/ همچو زلفت همه را در قدمت اندازم
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر