وقتی مجلس چهاردهم در ششم اسفند 1322شکل گرفت،ملک الشعرای بهار با الهام از رخدادهای سال 1322/1323 و ترکیب جناح های سیاسی مجلس و حضور نیرو های اشغالگر در خاک کشورمان، غروب یکی از روزها که از منزلش به سمت میدان بهارستان حرکت میکند،چندین بار به دور مجلس می گردد و سپس قصیده مجلس چهاردهم را در پنجاه وپنج بیت می سراید:
به بهارستان افتاد مرا دوش عبور / جنتی دیدم بی حور و سراپای قصور
حوریان کرده رخ از فترت ایام دژم / قصرها یافته از فترت احباب فتور
سر بسر یافته تبدیل به آیات عذاب / آنکجا بود،سراپای پر از آیت نورساحتی کایتی از روز سعادت بودی /گشته تاریک تر از تیره شبان دیجور
زیر هر گلبن او جمع هزاران عقرب / دور هر نوگل او گرد هزاران زنبور
بلبلش نوحه گر از فرقت مردان شریف / قمری اش مویه گر از مرگ وکیلان غیور
آید آواز سلیمان ولی از ملک عدم/ می رسد بانگ مدرس ولی از عالم گور
فاخته کوکو گویان که کجا رفت بهار / ورشان مویان مویان که کجا شد تیمور
هر سحر گاه بروبد ره و بیراه نسیم / به امیدی که کند موتمن الملک عبور
جای کیخسرو بگرفته فلان گبر به زر / جای مستوفی بنشسته فلان رند به زور
دو ده سال اندرین تاریک دوزخ / که آنرا روضه رضوان گرفتم به امید نجات ملک،خود را / بشیر شوکت و عمران گرفتم
عصایی اژدهاوش در دو انگشت / بسان موسی عمران گرفتم
ز استقلال وآزادی و قانون / به پیش دیده شادروان گرفتم شدم سرگرم مشتی اعتبارات /وز آن اوهام خوش عنوان گرفتم
شدم غافل ز تقدیر الهی / پی آبادی ایران گرفتم
چه محنت ها که در تبعید دیدم / چه عبرت ها که از زندان گرفتم
ندانستم که محکوم زوالیم / طبیعت را چو خود نادان گرفتم آه از این مجلس و دولت که تو گویی از غیب/ همه هستند به ویرانی کشور مامور
این وکیلان که به فرمان رضاخان بودند / همه از عهد ششم جالس این مجلس سور
اینک از غفلت ما،ماه شب چارده اند /تا کی افتد به محاق این مه منحوس شرورجرم خورشید چو از حوت به برج بره شد /مجلس چاردهم ملعبه و مسخره شد
آذرآبادان شد جایگه لشگر روس/ دستهء پیشه وری صاحب فری فره شد...
کاروانی همی از ری به سوی مسکو رفت /جمله خاطرها مستغرق این خاطره شد...
کاروان شده باز آمد بی نیل مرام / مرکز ایران مانمکده و مقبره شد..
ارتجاع آمد و از آزادی کینه کشید / رفت پالان گرو ایام به کام خره شدمشکلات پلتیکی همه از یاد برفت/ گفتگوها و خطرها همه از ذاکره شد...
به بهارستان افتاد مرا دوش عبور / جنتی دیدم بی حور و سراپای قصور
حوریان کرده رخ از فترت ایام دژم / قصرها یافته از فترت احباب فتور
سر بسر یافته تبدیل به آیات عذاب / آنکجا بود،سراپای پر از آیت نورساحتی کایتی از روز سعادت بودی /گشته تاریک تر از تیره شبان دیجور
زیر هر گلبن او جمع هزاران عقرب / دور هر نوگل او گرد هزاران زنبور
بلبلش نوحه گر از فرقت مردان شریف / قمری اش مویه گر از مرگ وکیلان غیور
آید آواز سلیمان ولی از ملک عدم/ می رسد بانگ مدرس ولی از عالم گور
فاخته کوکو گویان که کجا رفت بهار / ورشان مویان مویان که کجا شد تیمور
هر سحر گاه بروبد ره و بیراه نسیم / به امیدی که کند موتمن الملک عبور
جای کیخسرو بگرفته فلان گبر به زر / جای مستوفی بنشسته فلان رند به زور
دو ده سال اندرین تاریک دوزخ / که آنرا روضه رضوان گرفتم به امید نجات ملک،خود را / بشیر شوکت و عمران گرفتم
عصایی اژدهاوش در دو انگشت / بسان موسی عمران گرفتم
ز استقلال وآزادی و قانون / به پیش دیده شادروان گرفتم شدم سرگرم مشتی اعتبارات /وز آن اوهام خوش عنوان گرفتم
شدم غافل ز تقدیر الهی / پی آبادی ایران گرفتم
چه محنت ها که در تبعید دیدم / چه عبرت ها که از زندان گرفتم
ندانستم که محکوم زوالیم / طبیعت را چو خود نادان گرفتم آه از این مجلس و دولت که تو گویی از غیب/ همه هستند به ویرانی کشور مامور
این وکیلان که به فرمان رضاخان بودند / همه از عهد ششم جالس این مجلس سور
اینک از غفلت ما،ماه شب چارده اند /تا کی افتد به محاق این مه منحوس شرورجرم خورشید چو از حوت به برج بره شد /مجلس چاردهم ملعبه و مسخره شد
آذرآبادان شد جایگه لشگر روس/ دستهء پیشه وری صاحب فری فره شد...
کاروانی همی از ری به سوی مسکو رفت /جمله خاطرها مستغرق این خاطره شد...
کاروان شده باز آمد بی نیل مرام / مرکز ایران مانمکده و مقبره شد..
ارتجاع آمد و از آزادی کینه کشید / رفت پالان گرو ایام به کام خره شدمشکلات پلتیکی همه از یاد برفت/ گفتگوها و خطرها همه از ذاکره شد...
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر