آن روز که غمخانهء ما پیچیدند

محمد علی صائب تبریزی در سن نود سالگی در سال هزار و هشتاد وهفت در اصفهان فوت نمود و در مقبرهء درویش صالح که بر سر در آن رباعی زیر را نوشته اند دفن شد:


آن روز که غمخانهء ما پیچیدند / بردند و بمیزان عمل سنجیدند

دیدند بود که جرم ما از همه بیش / ما را بمحبت علی بخشیدند

بر سر سنگ قبرش حک شده است:

محو کی از صفحهء دلها شود آثار من / من همان ذوقم که می یابند از گفتار من

و در حواشی سنگ قبرش اشعار زیر نوشته شده است:

در هیچ پرده نیست نباشد نوای تو / عالم پر است از تو و خالیست جای تو

آئینه خانه ایست پر از آفتاب و ماه / دامان خاک تیره ز موج صفای تو

هر غنچه را ز حمد تو جزویست در بغل / هر خار می کند بزبانی ثنای تو

در مشت خاک من چه بود لایق نثار / هم از تو جان ستانم و سازم فدای تو

.....

عبدالغنی میرزایف/مجله وحید/شماره اول سال پنجم/ص41