روزی مرحوم ابراهیم صهبا از شاعران و طنز نویسان معروف دهه های قبل از انقلاب ، رهی معیری غزلسرای بنام را با خانمی در شمیران می بیند.او که به بدیهه گویی شهره بود شعر زیر را برای رهی می سراید:
دیدم رهی که راه به خوبان گرفته ای / با سرو قامتی ره شمران گرفته ای
خوش در کنار لعبت جانان نشسته ای / با آن تن ضعیف ز نو جان گرفته ای
چون گرگ بره ای بر بودی ز گله ای / وانگه دو اسبه راه بیابان گرفته ای
وز ترس آن که از تو ربایند طعمه را / محکم شکار خویش به دندان گرفته ای
حق داری ار به کوه زنی با شکار خویش / چون طعمه را ز پنجهء رندان گرفته ای
دیدم رهی که راه به خوبان گرفته ای / با سرو قامتی ره شمران گرفته ای
خوش در کنار لعبت جانان نشسته ای / با آن تن ضعیف ز نو جان گرفته ای
چون گرگ بره ای بر بودی ز گله ای / وانگه دو اسبه راه بیابان گرفته ای
وز ترس آن که از تو ربایند طعمه را / محکم شکار خویش به دندان گرفته ای
حق داری ار به کوه زنی با شکار خویش / چون طعمه را ز پنجهء رندان گرفته ای
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر