پروفسور فضل الله رضا رئیس دانشگاه تهران و دانشگاه آریامهر زمان پهلوی در مراسم بزرگداشت دکتر حمیدی شیرازی- شاعر و استاد دانشگاه تهران-در ستایش از او با این قطعه آغاز می کند:
ای غایب از نظر که شدی همنشین دل / می گویمت دعا و ثنا می فرستمت
در راه عشق مرحلهء قرب و بعد نیست / می بینمت عیان و دعا می فرستمت
هر صبح و شام،قافله ای از دعای خیر / در صحبت شمال و صبا می فرستمت
تا مطربان ز شوق منت آگهی دهند / قول و غزل به شور و نوا می فرستمت
ساقی پیا که هاتف غیبم به مژده گفت:
با درد صبر کن که دعوا می فرستمت
پروفسور در ادامه می نویسند:در ایامی که در آمریکا به تدریس علوم مهندسی مشغول بودم ،راجع به کاربرد حساب احتمالات در امور مهندسی ارتباطات پژوهش می کردم که با این بیت حمیدی جناس دارد؛
در دیدهء او کار جهان مسخره آید /گر مسخره ای باشد در بند نظامی!
ای غایب از نظر که شدی همنشین دل / می گویمت دعا و ثنا می فرستمت
در راه عشق مرحلهء قرب و بعد نیست / می بینمت عیان و دعا می فرستمت
هر صبح و شام،قافله ای از دعای خیر / در صحبت شمال و صبا می فرستمت
تا مطربان ز شوق منت آگهی دهند / قول و غزل به شور و نوا می فرستمت
ساقی پیا که هاتف غیبم به مژده گفت:
با درد صبر کن که دعوا می فرستمت
پروفسور در ادامه می نویسند:در ایامی که در آمریکا به تدریس علوم مهندسی مشغول بودم ،راجع به کاربرد حساب احتمالات در امور مهندسی ارتباطات پژوهش می کردم که با این بیت حمیدی جناس دارد؛
در دیدهء او کار جهان مسخره آید /گر مسخره ای باشد در بند نظامی!
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر