خسرو روزبه دبیر مدارس شهر ملایر بود .بعد ها به حزب توده پیوست و عضو شاخه نظامی حزب در ارتش شد.در قبل از انقلاب دستگیر و به اعدام محکوم شد.احمد شاملو در شعر"خطاته تدفین"در رثای او می سراید:
وینان
دل به دریا افگنان اند
به پای دارندهء آتش ها
زندگانی
دوشادوش مرگ
پیشاپیش مرگ
هماره زنده از آن سپس که با مرگ
وهمواره بدان نام
که زیسیته بودند
که تباهی
از درگاه بلند خاطره شان
شرم سار و سرافکنده می گذرد
در برابر تندر می ایستند
خانه را روشن می کنند
و می میرند.
شاملوی بزرگ چند سال بعد ،از این بزرگنمایی استغفار کرد ومی نویسد:"مناسبت این شعر برای همیشه منتفی تلقی می شود.بشر اولیه یی که تنها برای ایجاد بهره برداری سیاسی،حاضر شوددر مقام جلادی فاقد احساس،دست به قتل نفس موجودی-حتی بی ارج تر از خود-بیالاید،تنها یک جنایتکار است وبس.پس تایید او-به هر دلیل که باشد-تایید همهء جلادان تاریخ است.متاسفانه بسیار دیر به اقاریر این شخص دست یافتم!"
....
مجله حافظ/شماره 94/خرداد 1391/ص8
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر