۱۳۸۸ مهر ۷, سه‌شنبه

خانه پر گندم و یک جو نفرستاده به گور

دوستی دارم که خداوند از مال و منال دنیا چیزی برایش کم نگذاشته است. برخی مواقع که او را می بینم چنان واعظ دموکرات و آزادیخواهی می شود که گوش شیطان را کر می کند و زمانی که از قسط و عدالت مولا علی(ع) داد سخن می راند، انگار او را از یاران و نزدیکان امام باید تصورکرد. اما در مقام عمل، وقتی به او می رسم، این شعر سعدی به ذهنم خطور می کندکه:
خانه پر گندم و یک جو نفرستاده به گور
برگ مرگت چو غم برگ زمستانی نیست

هیچ نظری موجود نیست: