پرتو بیضائی از اهالی آران بود و تا آخر عمر همسر اختیار نکرد و مجرد زیست و مجرد از دنیا رفت.برای اینکه مردم او را از اهالی فارس ندانند،در شیراز غزل زیر را سرود:
جز مناعت،آسمان،سرمایه ای با ما نداد /بهترین سرمایه را داریم و دارا نیستیم
روز عرض دانش،ار بی دانشان فرصت دهند / قطره ای هستیم،اگر هم سنگ دریا نیستیم
و در بیت آخر غزل چنین می سراید:
گرچه خاک فارس،فخر پرتو بیضائی است / ما به کاشان جای داریم،اهل بیضا نیستیم
.....
باستانی پاریزی/نون جو و دوغ گو/ص142
جز مناعت،آسمان،سرمایه ای با ما نداد /بهترین سرمایه را داریم و دارا نیستیم
روز عرض دانش،ار بی دانشان فرصت دهند / قطره ای هستیم،اگر هم سنگ دریا نیستیم
و در بیت آخر غزل چنین می سراید:
گرچه خاک فارس،فخر پرتو بیضائی است / ما به کاشان جای داریم،اهل بیضا نیستیم
.....
باستانی پاریزی/نون جو و دوغ گو/ص142
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر