میرزا عسکری شهیدی معروف به آقا بزرگ از علمای وارسته و آزادمنش عصر ما بود.او با اینکه در نهایت فقر زندگی می کرد اما از کسی چیزی طلب نمی کرد.یکی از علمای پایتخت که با او دوستی داشت با مقامات حکومتی تماس گرفت و مقرری قابل توجهی برای او گرفت.سپس بهمراه نامه ای، آن ابلاغ حکومتی را برای آقا بزرگ فرستاد. آقا بزرگ با اظهار ناراحتی از این عمل دوست تهرانی اش ،در پشت پاکت شعر حافظ را نوشت و آنرا با محتوایش پس فرستاد:
ما آبروی فقر و قناعت نمی بریم
با پادشه بگوی که روزی مقدر است
...
اطلاعات/شماره24508/ص2-11/4/88
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر