کی می رود از خاطر آن چهرهء نورانی

استاد احمد عبادی که عمری با سه تار خود صدای جادوئی درآورد وبا همهء سازها ی زمانه خود فرق داشت در پانزدهم 1371 روی در نقاب خاک کشید. روزی خانم فخری ملکپور همسر دکتر مدرسی وشاگرد مرتضی خان محجوبی آهنگی بیاد عبادی می سازد و از استاد نواب صفا می خواهد که شعری برای آن آهنگ بسراید . پس از شنیدن آهنگ کمتر از یک ساعت شعر زیر توسط استاد ساخته می شود:

گلی پرپر شد / تهی ساغر شد

دل بلبل ز آتش گل / چو خاکستر شد

نصیب مرغان چمن / غمی دیگر شد

شد سبو شکسته / تار جان گسسته

هر دلی زهجرش / در عزا نشسته

ای قرار جان شد دل من / بیقرار و خسته

عاشق نوایت چه کند / با دل شکسته

دل زارم با دل تو بهم پیوسته

هنر از دوری تو گریان شد / زفراقت غزل پریشان شد

زغمت چنگ زهره بشکسته / فلک از دوری تو نالان شد

ای عبادی از خاندان تو جلوه گر هنرها / ای عبادی من که مانده از پنجه ات اثرها

سازم نالد در هر پرده / گیتی چون تو کی پرورده

با لاله بود همدل سنبل ز پریشانی / کی می رود از خاطر آن چهرهء نورانی

گلی پر پر شد / تهی ساغر شد
.....
نواب صفا/خاطرات/ص422