یکباره چه شد جوانی ما؟

نواب صفا در مورد آخرین دیداراش با مهدی خالدی -هنرمند موسیقی- می نویسد:

"در سال 1361 بهمراه دوست هنرمندم آقای فریدون ناصری بدیدارم آمدند. هر دو پیر و شکسته شده بودیم، مدتی از خاطرات گذشته گفتیم وپس ازرفتن او مثنوی زیررا سرودم:"

ای خالدی ای رفیق دیرین / ای صاحب نغمه های شیرین

امروز تو را زبعد سی سال / بینم بمثال خویش بی حال

بنشسته ئی ای برادر من / چون آینه در برابر من

موی من وتو سفید گشته / پژ مرده و ناامید گشته

یکباره چه شد جوانی ما؟ / آن دورهء کامرانی ما

می ریخت ز پنجه ات هنرها / پر ارزش تر ز سیم وزرها

کردی تو بسی نوآوری ها / در عالم ذوق سروری ها

آهنگ تو نو کلام من نو / نغمهء تو نو پیام من نو

بس نغمه که با هم آفریدیم / جز به به بی خودی ندید ی

ماز آنهمه طا لبان مشتاق / یعنی که از آنهمه قرمساق

کس از من وتو خبر ندارد / اصلا" خبر از هنر ندارد

آن دزد که اهل سیم و زر بود / شب از هنر تو بهر ه ور بود

چون مست وملنگ می شد از می / می رفت تصدقت پیاپی

نه نام پرسد و نه حالی / از حضرت مستطاب عالی

امروز اگر چه هر دو پیریم / در پنجهء زندگی اسیریم

هر چند فنا شده جوانی / گردیده تباه زندگانی

با آنهمه رنجها که دیدیم / آثار نوی که آفریدیم

تا مام وطن ز پا نیفتد آن سکه هم از بها نیفتد
......
خاطرات نواب صفا/ص139