از فضلا و عالمان بزرگ هندوستان بایستی به فیضی اشاره نمود،او با عرفی شیرازی در یک دوره می زیستند.روزی هردو شاعر با هم در بوستانی قدم می زدند که چشمشان به کنیزی افتاد که نسیم بهاری زلفهای او را به حرکت در آورد. فیضی فی البداهه گفت:
ای صبا آن زلف را بر چهره زیباش نه
و عرفی نیز سریع مصرع دیگری در تکمیل آن سرود:
آنچه بی رخصت ز جا برداشتی بر جاش نه
....
مجله جدول/ش77
....
مجله جدول/ش77
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر