زمستان سرد سال گذشته (۱۳۸۶) برای مردم پاکستان سال خونینی بود زیرا اولین نخست وزیر زن در آن دیار در پی برگزاری یکی از متینگهای تبلیغاتی خود در یکی از ایالتهای آن کشور مورد سوء قصد تروریزم قرار گرفت و خونش درخت دموکراسی را در کشورش آبیاری نمود . ورسانه های جهانی متوجه فضای دموکراسی خواهی آن کشور شدند و مردم ایران نیز با بهت و حیرت اخبار را رصد می کردند و انگار خانم بوتو را سالها می شناختند و حتی اشکهایشان را برای از دست دادن او جاری کردند. در این میان اشعار چندی نیز منتشر شد که از میان آنها شعری که خانم پوپک نیک طلب به خانواده آن فقید ومردم پاکستان هدیه کرده است همنوایی مردم ایران با مردم پاکستان را نشان می دهد:
بی نظیر بی نظیر
آن چنان که بوده ای
از برای مردمان
راه زندگی گشوده ای
در تمام حرف تو
درد جاودانگی است
درد آشنای هر زمان
درد بی صدای خانگی است
حرف های تو
طبق قاعده نبو
دساده بود و ساده بود و ساده بود
سادگی درخت می شود
سا دگی همیشه سخت می شود
سخت چون حماسه در میان جنگ
جنگ رنگ و جنگ رنگ و جنگ رنگ
جنگ یک سپید و یک سیاه
جنگ مردمان راه راه
تو ولی نقشه های جنگ را خوانده ای
پس میان راه ها نما نده ای
پر گشوده ای نجیب
پر گشوده ای نجیب
بی ریا و بی فریب
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر