چشم مست تو شکیبایی هشیاران برد

در سال 1306 بین دو شاعر معروف زمان؛عارف قزوینی ومحمد حسین شهریار مسابقه ای برگزار می شود که شرایط مسابقه ا ز این قرار بود که غزلی سروده شود که یک ردیف و قافیه داشته باشد. دو داور از طرفین انتخاب شد یکی استاد سروش و دیگری استاد شیدوش که هر دو از بزرگان اهل ادب بودند و جایزه مسابقه نیز یک عبای خز تعیین گردید.اما  شهریار چنین گفت:

دوش گیسوی ترا ریخته دیدم بر دوش/خاطر آشفته ام امشب ز پریشانی دوش

عجب از رشتهء عقلی که نپیچد در پای/زان سیه سلسله گیسو که تو داری بر دوش

گردش جام ازل گر صفت نرگس تست/مگر از خواب ابد چشم بمالد مدهوش

لعل خاموش تو آرد بخروشم آری/ بلبل از غنچهء خندان نشکیبد خاموش

آب چون آتش می خواهم و دردیده کنم/باد اگر آوردم خاک ره باده فروش

گرچه درویشم و مسکین -تو در آغوش من آی/تا مرا دولت پاینده کشد در آ غوش

به شب وصل تو آفاق خبر خواهم کرد/به دف و چنگ و نی و غلغله نوشانوش

من اگر تار سر زلف تو گیرم در چنگ/ تار در ناله رود چنگ در آید به خروش

گر دلت سنگ بخوانم نزنم نیش زبان/تشنه جز سنگ نبیند به دل چشمه ء نوش

بخت اگر یار شود رخت به سوی تو کشم/ من سر گشتهء طوفان زدهء خانه بدوش
در دندان تو و غنچه ء خندان ترا/ پای تا سر همه چشمیم و سراپا همه گوش
شهریار غزلم شهره چو ماه و خورشید/گفتم این نغز غزل تا چه پسندد شیدوش

اما غزل عارف  از این قرار است:

زان سبو دوش که در میکده ساقی بر دوش/ داشت جامی زدم امشب خوشم از نئشهء دوش

از بنا گوش تو بابرگ گلم حرفی رفت/ که خود آ» حرف به گوش تو رسد گوش به گوش

می گذارم قدم ناز تو را بر سر و چشم/بار دوش سر دوشت کشم از دوش به دوش

همچو مرغ قفس از دام گرفتاری رست/ تا که زلف سیهت زد به دلم چون قره قوش

چند در پرده و بی پرده بری دل یک بار/یا که از رخ بفکن برقع و یا چهره بپوش

چشم مست تو شکیبایی هشیاران برد/این سیه مست ندانم که کی آید بر هوش

دور و نزدیک نمی ماند بجا خشک و تری/آتش دل اگر از دیده نمی گشت خموش

چاک کن پیرهن از پنجه ناخن بخراش/سینه ای را که ز جوش تو بیفتد ز خروش

گر جهان تنگ گرفته است بمن سخت مگیر/که بخود باز بود جای تو در هر آغوش

جامهء خانه بدوش نه برازد به کسی/ این متا دوخته شد بهر من خانه بدوش

دید مش غرق خرافات گذشت از من شیخ/کفر می ریخت بموی تو قسم از سر و روش

عارف از تعزیه گردانی گردون این بس/شهریار غزل او گشت و تو گشتی خز پوش

حکمیت زدو کس خواسته در این دو غزل/ او ز"شیدوش "من از حضرت عیسی سروش
چنانکه در دو بیت پایانی شعر عارف می خوانیم جایزه به شهریار تعلق می گیرد ولی او با بزرگواری و احترام آنرا به عارف تقدیم می کند.
......
خارات شهریار با دیگران/بیوک نیک اندیش/144